Uskok nie należał do udanych i oboje z Nox znaleźli się w potrzasku. Jęknął z bólu choć i tak miał nieco lepiej niż drobniejsza kobieta. Przestał się już łudzić, że z kanapek zostało cokolwiek jadalnego w plecaku, butelka wody obiła nery, a on sam walczył z tym żeby nie zwymiotować na widok paskudnego wyglądu tajemniczego stwora. Patrick przekręcił się w bok kucając. Złość i ból przejmowały kontrolę nad jego ciałem. Zdjął kask i odrzucił go w przeciwną stronę niż ta po której się znajdowali. Pozbył się tego co ograniczało przemianę, plecak rzecz cenna i liczył, że Nox uda się go zabrać bo miał tam poza kanapkami cenne rzeczy. Pozbawił się również koszulki, ukazując tatuaże w tym ten z czasów służby w wojsku, przedstawiającego Michała Archanioła. Na szerokiej piersi widniał również medalik św. Barbary, patronki górników. Zacisnął zęby tłumiąc jęki. Przez ciało przechodziły dreszcze i spazmy bólu, zaczynała się męka, która sama w sobie zdawała się zabójcza. Z każdą przemianą czuł się tak, jakby wszystkie wnętrzności, on sam miał zostać wywrócony na drugą stronę. Może to nawet dobrze, że Nox nie widziała przemiany - już po samych odgłosach mogła sobie wyobrazić i pomyśleć przez co przechodzi Patrick. Znikały paznokcie, rosły zębiska, a sylwetka nabierała masy. Podniósł się z warkotem z kucek, wciągając nosem powietrze. Nie było już Mahoneya. Był wilk i przeciwnik, którego należało pokonać.
Nox przytomnie postanowiła odwrócić uwagę potwora. Węszenie się nasilało, ale gdy Skinwalkerka rzuciła kamieniem, bestia niemal od razu rzuciła się w stronę, z której dobiegł hałas, kupując tym samym trochę czasu na przemianę Patricka. Nox miała właśnie rzadką okazję podziwiać akt transformacji w wilkołaka. Niestety właściwie tylko efekty dźwiękowe, bo w ciemności nie widziała zbyt wiele. Mahoney czuł ból; paskudny, rozrywający trzewia. Rozum zasnuła mgła. Gdzieś daleko w tyle zostały rozmyślania o kanapkach, o rodzinie, a nawet o tym co właściwie robił w tej kopalni. Bestia, którą stał się Patrick miała tylko jeden priorytet, a ten usłyszawszy warknięcie, zwrócił się w jego stronę. Teraz Mahoney widział potwora dokładniej, chociaż wciąż nie był w stanie określić, z czym ma do czynienia. Przeciwnik cuchnął potwornie, głównie bardzo zgniłym mięsem. Jeszcze bardziej wyczulony po przemianie węch zarejestrował mocniejszy zapach siarki, który podpowiadał zwierzęcemu umysłowi Patricka, że powinien się stąd wydostać, bo grozi mu niebezpieczeństwo. Instynkt szalał, starając się go ostrzec przed tym, że nie powinno go tutaj być. Potwór rzucił się na Patricka z pazurami. Przewyższał wilkołaka wzrostem, ale nie masą. Potwór wydaje się całkowicie zaabsorbowany wilkołakiem. Nox ma możliwość prześlizgnięcia się i przejęcia plecaka Patricka, a także odzyskania swojej latarki.
Ostatnią myślą Patricka była nadzieja, że dziki zwierz w jakiego się zmieniał załatwi problem i jakoś to będzie. Istniało ryzyko rzucenia się do gardła Nox, ale liczył na spryt kobiety. Zwierzęce ślepia od razu zauważyły wrogą istotę, której zapach odpychał od siebie tak jak smród skunksa. Na otwartej przestrzeni najpewniej uciekłby od zagrożenia, ale nie w momencie kiedy był atakowany. Instynkt bestii zareagował błyskawicznie i na atak, odpowiedział atakiem, a niewielką przestrzeń wypełnił ogłuszający ryk.
Bestia pobiegła w stronę rzuconego kamyka, więc opóźniła jej atak, zyskając trochę czasu dla siebie i Patricka. Jednak wciąż byli w nieciekawej sytuacji, dodatkowo strach na tyle paraliżował skinwalkerkę, że nie miała pojęcia, co ma dalej robić. W tym wypadku liczyła tylko na wilkołaka. Po samych odgłosach domyśliła się, że Patrick się przemienia – miała tylko nadzieję, że mu nie odwali i nie rzuci się na nią, zamiast na potwora. Starając się robić to jak najciszej, powoli zbliżyła się do miejsca, gdzie leżała porzucona przez nią wcześniej latarka, przy okazji biorąc ze sobą również plecak mężczyzny. Chociaż tkwienie w ciemności nie było czymś, czego chciała, to zdecydowała się ją zgasić, by za pomocą nie zwracać na siebie uwagi. Odsunęła się kawałek do tyłu i zamarła w bezruchu, w duchu zaczynając modlić się do bogów. W pierwszym odruchu chciała skulić się pod ścianą kopalni, jednak w przezorności zrezygnowała z tego – wciąż miała przed oczami ciało górnika stopione ze skałą.
Bestia doskoczyła do Patricka, ale nim zdążyła dosięgnąć go ostrymi jak brzytwa pazurami, Mahoney dorwał patykowate ciało i zatopił w nim swoje szpony, dotkliwie raniąc i unieruchamiając na chwilę przeciwnika. Potwór szarpał się jak na uwięzi, a Mahoney miał dobry dostęp do jego gardła; wystarczyło porządnie kłapnąć szczękami, zacisnąć je i nie wypuścić. Nieznanego pochodzenia istota ryczała, a dźwięk który wydobywał się z jej gardła powodował tylko większą agresję wilkołaka. Z tak bliska mógł lepiej ocenić, czym istota była, a raczej czym na pewno nie była. Z pewnością nie było mowy o żadnym wendigo, mimo kilku podobieństw. Wnętrze nienaturalnie szerokiego pyska wypełniała tylko czerń i cztery rzędy ostrych zębów. Mieliście do czynienia z bytami nadnaturalnymi, ale to wymykało się nawet waszemu rozumowaniu. Zapach istoty był zupełnie obcy.
Nox udało się zdobyć plecak i odzyskać latarkę. Modlitwy do bóstw wydawały się przynosić jakiś efekt, bo poczuła się nieznacznie lepiej, a dotkliwe uczucie, że lada moment sufit zawali im się na głowę przycichło, dzięki czemu mogła odetchnąć chociaż na chwilę. Jeśli zdecydowała się jednak na jakąkolwiek interakcję ze ścianą, wyczuła pod palcami dziwną, chropowatą strukturę, której by przyjrzeć się bliżej, musiałaby posłużyć się światłem latarki.
Rzucam na wytrzymałość (wyrwanie się z uścisku Patricka) potwora (+10)
Nie było lęku, jedynie pierwotna agresja, która przenikała ciało Mahoneya falami. Rozpierała go od środka, wyduszała potworne warknięcia i chęć mordu. Stwór był zagrożeniem, intruzem, którego należało wyeliminować i zbrukać. Wilcze ślepia wpatrywały się w szkaradę, a instynkt drapieżnika usiłował dopasować ją do znanych sobie istot. Nieumiejętność odgadnięcia; nie wiadoma wywołała w Patricku furię, a ta przełożyła się na brutalne szarpnięcie, byleby zacisnąć zębiska w czułym miejscu przeciwnika i go zabić.
Modlitwy zdołały ją w niewielkim stopniu uspokoić, przynajmniej na jakiś czas. Nox wzięła to za oznakę przychylności bogów, a to podniosło ją na duchu. O wiele lepiej siedziało się tyle metrów pod ziemią w otoczeniu nadnaturalnych zjawisk wiedząc, że ktoś nad nią czuwa. Z powodu ciemności może i nie widziała tego, co się działo przed nią, jednak wyraźnie słyszała ryki. Mimowolnie powoli odsuwała się, byle dalej od walczących bestii – zdecydowanie nie chciała, by jej też przez przypadek się oberwało. W którymś momencie trafiła bokiem na ścianę i niemal od razu się odsunęła, jakby ta ją parzyła. Zdążyła jednak zarejestrować, że ma nietypową strukturę. W innej sytuacji by to zignorowała, ale teraz wszystko wydawało jej się podejrzane. Wilkołak i to drugie cholerstwo, z tego co słyszała, byli jeszcze sobą zajęci, więc Nox zdecydowała się włączyć latarkę, by spojrzeć na ścianę. Z miarę bezpiecznej odległości.
Potwór wił się w żelaznym ścisku Patricka, ale mimo że był wyższy, nie miał szans z masywnym wilkołakiem. Zęby Patricka zacisnęły się na chudej, patykowatej jak reszta ciała szyi potwora z ogromną siłą (130), co spowodowało zmiażdżenie tkanek. Trysnęła śmierdząca breja, a Mahoney poczuł, że to nie była zwykła krew. Zwierzęcy instynkt nakazywał pozbyć się tego z pyska, natychmiast. Agresja urosła w siłę. Wilkołak czuł, że coś było nie tak, a choć w normalnych warunkach na pewno nie pogardziłby kawałem soczystego mięsa tak w tym przypadku wyczuwał, że cokolwiek to jest, jest trujące i niejadalne. Ranny potwór nie był już w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku, bo jego gardło było zmiażdżone, a jednak wciąż żył i należało go dobić.
Próg dobicia: k100 + bonus mocy siła większe lub równe 90.
Światło latarki nie zwróciło uwagi walczących potworów, więc Nox miała chwilę, by przyjrzeć się ścianie. W pierwszej chwili wydawało jej się, że to po prostu skała jest tak dziwnie postrzępiona w wyniku jakiejś obróbki. Przy bliższym przyjrzeniu się zauważyła, że wyglądało to na symbole, stale się powtarzające. Pokrywały całe ściany, łącznie z sufitem, a nawet podłogą. Nox, oddana rasie i tradycjom, doskonale zna piktograficzno-analityczne pismo azteków, a chociaż to co zaobserwowała na ścianie, niekoniecznie przypomina uproszczone znaki kojarzone przez skinkę z osadowej biblioteki, dostrzegła pewną analogię. Pozwoliło jej to wydedukować, że bez wątpienia coś jest tam napisane.
Raz zaciśnięte zębiska nie chciały puszczać. Wilkołak ani myślał o spożywaniu mięsa stwora, jakby w ogóle te mięso w patykowatym ciele posiadał. Szarpnął nim jak szmacianą lalką, zaciskając również pazury, które wchodziły w ciało jak w masło. Zgniła posoka zalała pysk ale instynkt nie pozwolił na to, aby dotarła do gardła z którego wyrwało się głośne, wściekłe warknięcie. Wyczuwał rychły koniec istoty, która usiłowała przedtem ich zabić. Był taka zaabsorbowany przeciwnikiem, że zapomniał o istnieniu Noxochicoztli, falującego Adama i "Gdzie kurwa podział się" Joe'ego. Rzucił stworem na ścianę, rycząc niemalże triumfalnie. Zamachnął się, aby dokończyć dzieło.
Światło latarki padało na ścianę kopalni, oświetlając pokrywające ją dziwne symbole. Niestety nie rozpoznawała ich, nawet po bliższym przyjrzeniu się. Mimo, że była ciekawa, co jest tu napisane, to bardziej zastanawiała się, skąd one się tu pojawiły i kto je wyrył. A przede wszystkim, z jakiego powodu. Ryki obu bestii przyprawiały ją niemal o gęsią skórkę, tak samo jak świadomość, że walczą one nie tak daleko od miejsca, w którym się znajdowała, a to zdecydowanie nie pomagało. Skierowała światło latarki najpierw na sufit, a później na podłogę, by zauważyć, że i one pokryte są symbolami. Nie wiedziała, co one oznaczają, ale była niemalże pewna, że coś tu jest napisane
Furia Patricka odzwierciedliła się w rzucie (145). Potwór nie miał szans. Wrył się w ścianę z taką mocą, że aż poleciały kamienie, a długie kości nóg i ramion zostały połamane. Nie zagrażał wam już, nie mogąc się ruszyć, ale wciąż żył. Dobicie go było kwestią doskoczenia i zmiażdżenia mu głowy, bądź wyrwania jej. I tak ledwo trzymała się na przegryzionej szyi. Osąd Nox był poprawny, dobrym wyjściem byłoby wyniesienie w jakiś sposób próbki tego pisma na powierzchnię, a być może ktoś byłby w stanie pomóc wam to rozszyfrować. Telefonowi skinwalkerki w trakcie upadku windy nic takiego się nie stało, a choć nie miał zasięgu - wciąż był sprawny. Mahoney skończył z ofiarą, a wtedy w jego nozdrza wpadł nowy zapach. Dostrzegł Noxochicoztli, a nawet gdyby ta zdecydowała się zgasić latarkę, wciąż ją dokładnie wyczuwał. Ale było w tym zapachu coś znajomego, a jednocześnie ciekawego, co chciałby zbadać. Nie pachniała jak inne wilkołaki. Nie pachniała jak zagrożenie, ani potencjalna ofiara do zabicia czy zjedzenia. Czuł, że choć zwierzęcy instynkt zatarł w jego głowie wspomnienie o tym, kim była skinwalkerka dla Pata, również dla wilkołaka była czymś znajomym, nieludzkim jak on sam. Zupełnie nie czuł potrzeby atakowania jej, gdyby nie dała mu ku temu powodu. Na pewno było to dosyć dziwne i nieoczekiwane.
Agresja przenikała każdą cząstkę ciała. Chciał zabić, unicestwić i przypieczętować tym swoją dominację. Jakakolwiek ofiara nie miała szans w starciu z chodzącą maszyną do zabijania, poza szczęśliwcami, którzy zmieniali się miesiąc później w swoich oprawców. Wilkołak zgniótł stwora tak jak człowiek depcze robactwo. Tunel wypełnił się odorem śmierci i zgniłej krwi, którą wyczuwać mogły jedynie wyostrzone zmysły bestii. Po triumfie i zaspokojeniu własnego ego zmysły skupiły się na reszcie otoczenia. Trudno byłoby przeoczyć skinwalkerkę. Przez dłuższą chwilę mierzył ją wzrokiem, używając nosa do rozpoznania zapachu. Poza naturalną ciepłotą Nox, czuł woń wygarbowanej skóry, wosku, tuszu, którym posługiwała się w swojej pracy oraz zapach ziół, którymi lubiła się raczyć. Słyszał jak serce łomocze w małej piersi, lecz lęk ten w żaden sposób nie wzbudzał w nim tej samej pokusy co zawsze. Nie miał przed sobą ofiary, ani przeciwnika. Zdawała się znajoma, szczególnie, że wyczuł na niej również swój zapach. Zbliżył się, ukazując Nox swoje szpetne oblicze o ile postanowiła poświecić latarką. Wąchał, a dłonie przycisnęły ją do ściany jakby badały miękkość ciała. Wilkołaczy rozumek usiłował zrozumieć co ma przed sobą. Przybliżył umorusaną krwią twarz do jej, szarpnął kolorowe warkoczyki i o ile nie uczyniła gwałtownego ruchu przez który musiałby odgryźć jej rękę, liznął twarz Nox. Od policzka do ucha. Prychnął, brzmiało to na zawód. — Hmpf — skrzywił się.
Sama zbyt wiele tu nie zdziała, tekst na ścianie kopalni był napisany w niezrozumiałym dla niej piśmie. Gdyby była to Coyotia, to może ona by potrafiła to rozczytać. Albo jakikolwiek inny skinwalker z większą wiedzą i oczytaniem. W momencie, w którym Nox o tym pomyślała, uświadomiła sobie, że mogłaby po prostu zrobić zdjęcie pisma, by później pokazać je komuś w osadzie. Jeśli tylko uda jej się stąd wyjść, bo to też nie było pewne. W swoim plecaku zaczęła szukać telefonu, a ze złamaną ręką i latarką nie było to zbyt łatwym zadaniem, ale w końcu się udało. Na szczęście podczas upadku windy nic mu się nie stało, więc bez większego problemu zrobiła kilka zdjęć pisma na ścianie, starając się, by było dobrze oświetlone. Zdecydowanie nie chciała zostać zjedzona przez wilkołaka, więc gdy tylko poczuła, że ten się jej przygląda, zwalczyła chęć natychmiastowej ucieczki, mając w głowie słowa Patricka. Wiedziała, że nie ma z nim żadnych szans, w końcu przed chwilą słyszała, jak bez większego wysiłku pokonał tamto dziwne cholerstwo. Nie mogła jednak powstrzymać się od niemal automatycznego kroku w tył, gdy tylko wilkołak się do niej zbliżył. Mimowolnie napięła mięśnie, gdy została przyciśnięta do ściany, a oddech wręcz uwiązł jej w piersi. Nie wykonywała żadnych gwałtownych ruchów, gdy Patrick najpierw pociągnął ją za warkoczyki, a później polizał po policzku. Bała się, nikt w wiosce nie uczył jej, jak ma postępować w sytuacji, gdy znajdzie się sam na sam z wilkołakiem w ciemnej kopalni.
Chociaż Nox miała wszelkie podstawy by się bać, Patrick wydawał się ją całkowicie zaakceptować jak swoją. Nie było wam dane długo cieszyć się ze zwycięstwa, czy też świeżo zawartej przyjaźni międzyrasowej. Usłyszeliście szum i hałas, parę metrów od was. Poświecenie tam latarką pozwoliłoby wam na zobaczenie jakiegoś tunelu. Najpierw wypłynęła tamtędy spieniona, brudna woda. Spora jej ilość, chociaż dość szybko rozeszła się po stosunkowo szerokim korytarzu trzeciego poziomu, mocząc wam obuwie. W ślad za nią z tunelu wytoczyło się kilka sylwetek, dokładnie pięć. Woda cuchnęła, przez co Mahoney miał trudność z rozpoznaniem zapachu intruzów.
Od teraz wasza czwórka pisze w jednym temacie.
Kolejka w tej turze: 1. Jim i Lucas 2. Nox i Patrick
Woda szybko zmyła ich niczym brud z talerzy w reklamach zmywarek. Nie zdążyli uciec daleko; z resztą nie mieli na to szans. Jim nawet nie wyłapał momentu, w którym jego nogi poderwały się nad ziemię. Uniosła go fala brudnej, pędzącej wody. Latarka umieszczona na kasku świeciła jeszcze przez kilka chwil nim się popsuła. Próbował w jakiś sposób wypłynąć na powierzchnię by złapać oddech, jednak nie było to łatwe. Przeciwnie, walka z żywiołem była niezwykle trudna. Woda dostała się się do jego gardła zarówno ustami, jak i przez nos; co chwila obijał się kamienne ściany a jakiekolwiek próby złagodzenia uderzenia nie zdawały się na wiele - w takich chwilach człowiek nie jest z resztą w stanie zrobić zbyt wiele. Na dobrą sprawę Morgan był pewien, że to koniec. W końcu wylądował na ziemi, lub ścianie; nie był w stanie określić.
Podejrzewała, że była jedną z niewielu osób, które przeżyły (jeszcze!) bliskie spotkanie z wilkołakiem, nie będąc przy tym pogryzioną, podrapaną ani nic z tych rzeczy. Wiedziała, że w tej postaci Patrick nie miałby większych problemów z rozszarpaniem jej, dlatego pozwalała mu siebie obwąchiwać, Nagle usłyszała szum, więc skierowała światło latarki w kierunku hałasu, jednocześnie zastanawiając się, co on może zwiastować. Czyżby kolejne kłopoty, żeby się przypadkiem nie zdążyli się zbytnio znudzić? Brudna woda zmoczyła jej buty, na co tylko nieznacznie się skrzywiła. Była ciekawa, skąd się tu wzięła i to jeszcze w takiej ilości. Chociaż teraz większym problemem było to, że zdawało jej się, iż coś w tej wodzie się znajdowało. Odruchowo powoli przesunęła się w tył, by stanąć za Patrickiem.
Woda wdzierała się Lucasowi do nosa, a wzięcie głębokiego oddechu i trzymanie zamkniętych ust nic nie pomogło. Chociaż mieszkał nad oceanem w LA, nigdy nie lubił pływać, a utonięcie w starej kopalni było koszmarnym sposobem na zakończenie życia. Przestał zważać na Jima i (chyba) biegnącego na nich Andrew, skupił się tylko na chęci przetrwania i zmagazynowania powietrza. Próbował machać rękami, ale prąd wody był zbyt silny. Zupełnie stracił orientację i miał już nadzieję, że śmierć przyjdzie szybko, gdy nagle woda opadła, a on wylądował z powrotem na ziemi.
Znajomy zapach Nox najwyraźniej uspokoił zwierzęcy instynkt, który nie traktował jej jako zagrożenia. Uwagę od dalszej kontemplacji odwrócił hałas. Wilkołak odwrócił się ku jego źródłu, robiąc kilka kroków naprzód powarkując i nasłuchując. Szum, woda. Nie kojarzyło się to zbyt dobrze zwierzęciu. Smród zepsutej wody uderzył go prędzej niż mokre buty, choć te były nieprzemakalne jak rosyjskie łodzie podwodne. Gdy jakikolwiek dźwięk ustał, ruszył przed siebie. Wąchał usiłując rozeznać się w sytuacji i choć pewne sylwetki zdawały się z wyglądu znajome to niestety ich zapach pozostawiał wiele do życzenia. Woda, cokolwiek w niej było skutecznie ich maskowała. Warkot ugrzązł Patrickowi w gardle. Jeśli ktokolwiek gwałtownie by się poruszył, zaatakowałby.
Indeks 
![Poziom III [kopalnia cyny] - Page 3 96c5e807ea4c601b0bd44d2fa7ee28e2f9738cca](https://64.media.tumblr.com/b678d7095d89f5437323a5a691427257/15e629ca0c1ad760-e1/s400x600/96c5e807ea4c601b0bd44d2fa7ee28e2f9738cca.gif)
![[MG] Hellraiser](https://images2.imgbox.com/fc/18/20xEtSne_o.gif)
![Poziom III [kopalnia cyny] - Page 3 Tumblr_pf5qt1lF8j1uv9281o3_250](https://66.media.tumblr.com/7616f0dfa86de1da43dcae2289afc109/tumblr_pf5qt1lF8j1uv9281o3_250.gif)
